PZC

Fizjolog, fizyk oraz laureat nagrody Nobla, Iwan Pawłow, zaliczał się raczej do miłośników psów. Odkrył, że psy znajdujące się w jego laboratorium zaczynały ślinić się, gdy nadchodziła pora karmienia. Jego obserwacje rozpoczęły się dzięki dziwnemu przypadkowi. Pewnego ranka chorobliwie punktualny i wymagający Pawłow strofował swojego asystenta za to, że ten spóźnij się 10 minut do pracy. Był rok 1917 i asystent natknął się na blokadę drogi, ustawioną przez rewolucjonistów, która przecięła jego codzienną marszrutę, zmuszając go do zmiany trasy. Nie było to jednak wystarczające wytłumaczenie dla doktora Pawłowa. Gdy asystent dotarł wreszcie do pracy, Pawłow był wściekły. Dzięki temu odkrył jednak, że psy laboratoryjne, na których prowadzili badania, zaczynały się ślinić, słysząc regularne, mocne kroki asystenta wchodzącego do laboratorium, zanim jeszcze widziały, jak przygotowuje dla nich pożywienie. Pawłow podchwycił tę obserwację „fizjologicznego wydzielania”, przyjmując zachowanie psów jako dowód na istnienie nowego prawa behawioralnego: odruchów warunkowych. Psy nauczyły się reagować „w sposób uwarunkowany” na neutralne bądź niepowiązane wydarzenia, które kojarzyły im się ze zbliżaniem się pewnego rzeczywistego zdarzenia, jakim był dla nich smak apetycznego pokarmu w pysku. Regularna zbieżność w czasie doprowadziła do tego, że kojarzyły pewne wydarzenia z innymi wydarzeniami. W zasadzie wszystkie zwierzęta – od organizmów jednokomórkowych po ludzi – są uwarunkowane tak, aby reagowały z możliwe do przewidzenia sposoby. Niektóre z nich możemy łatwo modyfikować, inne zaś są trudniejsze do zmiany. ZBC 165-166. Keep Reading →