Jeśli jednostka zajmie stanowisko w sposób publiczny, a więc dostępny świadomości innych, pojawia się w niej skłonność do dalszego podtrzymywania tego stanowiska, aby wyglądać w oczach innych na osobę konsekwentną. Przypomnijmy poprzednie rozważania o tym, jak pozytywną cechą jest konsekwencja, jak bardzo ta cecha wiąże się z racjonalnością, rzetelnością i solidnością, a jak bardzo osoba niekonsekwentna jest odrzucana jako ktoś niestały, niepewny i pozbawiony kręgosłupa. Nic więc dziwnego, że ludzie starają się unikać wrażenia, że brak im konsekwencji. Dla zachowania choćby jej pozorów, im bardziej upublicznione jest jakieś ich stanowisko, tym bardziej są skłonni się go trzymać. Keep Reading →
Obserwacyjna samokontrola zachowania
Cechą osobowości, która została najgruntowniej przebadana w związku z autoprezentacją, jest obserwacyjna samokontrola zachowania. Według Marka Snydera, który stworzył to pojęcie i opracował Skalę Obserwacyjnej Samokontroli Zachowania, osoba o wysokich wynikach w tej skali „pragnie dostosować się do wymogów społecznych i jest szczególnie wyczulona na mimikę oraz autoprezentację innych osób w sytuacjach społecznych, i kieruje się tymi wskazówkami, by obserwować i kontrolować własną autoprezentację”. LWW 78. Keep Reading →
Reguła wzajemności
Reguła wzajemności – jedna z najbardziej rozpowszechnionych reguł postępowania w znanych nam kulturach. Wymaga ona od człowieka, by za otrzymane od kogoś dobro odwdzięczył się w podobny sposób. CWW 73.
Reguła wzajemności – sprawia, że czujemy się zobligowani do odwzajemniania wyświadczonych nam przysług. CMW 16. Keep Reading →
Robert Alberti, Michael Emmons: Asertywność. Sięgaj po to, czego chcesz, nie raniąc innych
Robert Alberti, Michael Emmons: Asertywność. Sięgaj po to, czego chcesz, nie raniąc innych
Najlepsza książka o asertywności, jaką zdarzyło mi się czytać. Asertywność. Sięgaj po to, czego chcesz, nie raniąc innych Roberta Albertiego i Michaela Emmonsa zawiera wszystko, czego oczekujemy od takiej pozycji, czyli przede wszystkim treściwą, praktyczną wiedzę ułożoną w przejrzysty i zrozumiały wywód. Siła porządkująca tej książki jest naprawdę niezwykła, a jej czytanie sprawia autentyczną przyjemność. Rozdział po rozdziale nabieramy bowiem budującego przekonania, że nie tylko zdobywamy nowe, użyteczne informacje, ale też układają się one w logiczny wzór, który wprowadza ład w całą strukturę naszej dotychczasowej wiedzy.
Warto też dodać, że afirmowana przez autorów zasada równości między potrzebami własnymi a cudzymi jest dzisiaj wyjątkowo pożądana społecznie, o czym chyba nikogo nie trzeba przekonywać. Podobnie zresztą jak o pożytkach płynących z asertywności. Gorąco polecam!
– Grzegorz Tomicki
Bliskość
Chociaż nie musisz lubić swoich sąsiadów, jednak według zasady bliskości, kiedy dwie jednostki są równie atrakcyjne, to jest bardziej prawdopodobne, że zaprzyjaźnisz się z tą, która znajduje się bliżej: nagrody są równe, lecz koszty w postaci starty czasu i innych niedogodności mniejsze. Samo zwiększenie liczby kontaktów często zwiększa sympatię, jaką ludzie czują do siebie nawzajem. PKK V 66. Keep Reading →
Autopromocja
Autopromocja (self-promotion) – przedstawianie siebie jako osoby kompetentnej. WPS 530.
Autoinferencja
Autoinferencja – wykorzystywanie swoich zachowań w obecności innych do budowania prywatnego wizerunku. CJO 176.
Wybór zachowań publicznych może być kształtowany przez wiele różnych czynników, takich jak sytuacja społeczna jednostki, audytorium, obraz Ja, repertuar zachowań. Także oparta na zachowaniu autoinferencja pozostaje pod wpływem równie szerokiego (choć odmiennego) zestawu czynników psychospołecznych – takich jak wartość i siła wcześniejszych przekonań, sposób spostrzegania konsekwencji społecznych danego zachowania oraz sił, które to zachowanie kształtują. CJO 180. Keep Reading →
Postawa
Postawa – generalnie pozytywne lub negatywne nastawienie wobec kogoś lub czegoś znajdujące odzwierciedlenie w przekonaniach, emocjach oraz zamierzonych zachowaniach. MPS 152.
David G. Myers: Psychologia społeczna
Książka Davida G. Myersa Psychologia społeczna to wprawdzie nie najnowszy i trudno już dostępny podręcznik psychologii społecznej, ale za to jeden z najlepszych – o ile nie po prostu najlepszy – jakie czytałem. Autor posługuje się w nim językiem niezwykle precyzyjnym, a jednocześnie barwnym, bogatym w sugestywne przykłady i ciekawe, nierzadko dowcipne anegdoty, które pozwalają czytelnikowi wiązać przekazywaną mu wiedzę bezpośrednio z jego codziennym doświadczeniem. Słowem, psychologia życia codziennego we wzorcowym wydaniu. Gorąco polecam!
Grzegorz Tomicki
Książka Davida G. Myersa Psychologia społeczna podzielona jest na trzy części, z których każda opisuje dane zachowania społeczne. Część pierwsza poświęcona jest myśleniu społecznemu. Część druga analizuje problem wpływów społecznych. Dowiadując się o konformizmie, perswazji i interakcjach grupowych, możemy lepiej rozpoznawać subtelne formy nacisku społecznego. Część trzecia wskazuje, w jaki sposób znajdują wyraz na poziomie postaw i zachowań stosunki społeczne.
Nota wydawcy
Starałem się zwrócić uwagę na ten obszar psychologii społecznej, który najbardziej jest wpisany w intelektualną tradycję nauk humanistycznych. Zdobycie bowiem wykształcenia humanistycznego, czyli opanowanie podstaw wiedzy o literaturze, filozofii i nauce służy najlepiej poszerzeniu horyzontów umysłowych człowieka, wyzwoleniu go z ograniczeń narzucanych przez czas teraźniejszy i poszerzeniu jego świadomości. Nie ukrywam, że chciałbym, aby tym celom służyło także studiowanie psychologii społecznej. Kluczem, według którego została skonstruowana niniejsza praca, jest przyjęta w niej definicja psychologii społecznej jako nauki zajmującej się badaniem tego, jak ludzie spostrzegają siebie (część I), oddziałują na innych (część II) i odnoszą się do siebie (część III).
David G. Myers, Przedmowa
Tytuł: Psychologia społeczna
Tytuł oryginału: Social Psychology
Tłumaczenie: Anna Bezwińska-Walerjan
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Miejsce i data wydania: Poznań 2003
Liczba stron: 756
ISBN: 8371506945, 978837150694933, 9788371506949
Autoprezentacja (self-presentation)
Autoprezentacja (self-presentation) – świadoma lub nieświadoma kontrola wrażenia wywieranego w interakcjach czy sytuacjach społecznych. Jest jedną z ważnych postaci kierowania wrażeniem przez odgrywanie ról. Zjawisko zostało spopularyzowane przez urodzonego w Kanadzie amerykańskiego socjologa, Ervinga Goffmana (1922-82), w książce The Presentation of Self in Everyday Life (1959) [pol. tłum. Człowiek w teatrze życia codziennego]. CS 57. Keep Reading →