Trójczynnikowa koncepcja miłości Roberta Sternberga

Czym jest trójczynnikowa koncepcja miłości Roberta Sternberga ?

W latach 80. amerykański psycholog Robert Sternberg podjął problematykę miłości i przedstawił jej własną koncepcję opartą na trzech komponentach składowych, których występowanie i intensywność charakteryzują relacje miłosne. Według Trójczynnikowej koncepcji miłości Roberta Sternberga miłość jest fenomenem, na który składają się intymność, namiętność i zaangażowanie, których natężenie może ulegać przemianie podczas trwania związku. Teorię tę spopularyzował i rozwinął w Polsce Bogdan Wojciszke. Namiętność, kojarzona potocznie najczęściej z seksualną sferą relacji, ma w opisywanej koncepcji znacznie szersze znaczenie. Przejawia się ona najczęściej w pragnieniu fizycznej bliskości i dążeniu do niej, w przypływie energii, podnieceniu, pieszczotach, pocałunkach i kontaktach seksualnych. Jednakże wyraża się też poprzez bardzo silne emocje zarówno pozytywne – pożądanie, radość, zachwyt, jak i negatywne – zazdrość, tęsknota. OPK 18-19.

Wypisy z literatury psychologicznej

Intymność w relacji wiąże się z osiągnięciem odwzajemnionego poczucia bliskości w sferze fizycznej, psychicznej i duchowej między partnerami. Określana jest przez pozytywne uczucia i towarzyszące im działania, które wywołują bliskość i wzajemną zależność parterów do siebie. OPK 19.

Ostatnim z komponentów modelu „miłości Sternberga” jest zaangażowanie, które w porównaniu z intymnością i namiętnością stanowi czynnik podlegający największej świadomej kontroli, ponieważ definiuje się je jako świadomą decyzję o byciu w danej relacji i o kontynuowaniu jej w przyszłości. Zaangażowanie kształtuje się na skutek podjętych działań, składających się nie tylko z wszelkiego rodzaju wysiłków, podejmowanych na rzecz trwania związku i jego stabilności, lecz także zaniechania tych działań, które mają niekorzystny wpływ na trwanie relacji. Wyraża się też w uczuciach i myślach, które budują takie wartości jak wierność, lojalność i oddanie w stosunku do partnera. OPK 20.

Perspektywa rozwojowa zakłada, że rozwój człowieka jest wypadkową różnych sił związanych zarówno z procesem biologicznego dojrzewania organizmu, z rozwojem funkcji psychicznych, z wczesnymi doświadczeniami relacyjnymi, jak i z oczekiwaniami oraz stymulacją środowiska społeczno-kulturowego. Zakłada ona również, że człowiek przekształca się z istoty biologicznej w społeczną. OPK 23.