Spis treści

Definicja

Miłość pełna (consummate love) – według Roberta Sternberga, połączenie intymności (bliskości), namiętności i zaangażowania. ACI 420.

Czym jest miłość pełna?

Miłość pełna w ujęciu psychologicznym odnosi się do teorii miłości Roberta Sternberga, znanej jako trójczynnikowa teoria miłości. Według tej koncepcji, miłość składa się z trzech podstawowych składników, które w różnych kombinacjach tworzą różne rodzaje miłości. Miłość pełna (lub miłość doskonała) jest stanem, w którym wszystkie trzy składniki są obecne i zrównoważone. Te składniki to:

Intymność: Oznacza bliskość emocjonalną, głęboką więź i zaufanie. Intymność to uczucie przywiązania i zrozumienia, które sprawia, że partnerzy czują się bezpiecznie w relacji.
Namiętność: Oznacza intensywne emocje, fizyczną i seksualną atrakcyjność oraz pożądanie. Namiętność wiąże się z pociągiem fizycznym, ekscytacją oraz chęcią bycia blisko drugiej osoby na poziomie zmysłowym.
Zaangażowanie: Oznacza decyzję o kontynuowaniu związku i wspólnym dążeniu do jego trwałości. To świadoma chęć inwestowania w relację i podejmowanie działań, które wzmacniają więź na przestrzeni czasu.

Miłość pełna / doskonała

Miłość pełna (lub doskonała) pojawia się, gdy w związku występują wszystkie trzy składniki: intymność, namiętność i zaangażowanie. W praktyce oznacza to:

Głęboką emocjonalną bliskość i przyjaźń (intymność),
Silne fizyczne i seksualne przyciąganie (namiętność),
Decyzję i zaangażowanie w długoterminową relację (zaangażowanie).

Sternberg uważa, że miłość pełna jest idealnym, ale także najtrudniejszym do utrzymania rodzajem miłości, ponieważ wymaga ciągłej pracy nad wszystkimi trzema składnikami. Choć można ją osiągnąć, to brak równowagi między składnikami może prowadzić do rozluźnienia relacji lub jej zakończenia.

W skrócie, miłość pełna w ujęciu psychologicznym to kompleksowy, zrównoważony stan, w którym partnerzy są ze sobą blisko emocjonalnie, przyciągają się fizycznie oraz są zaangażowani w trwałość związku.

Wypisy z literatury psychologicznej

W latach 80. amerykański psycholog Robert Sternberg podjął problematykę miłości i przedstawił jej własną koncepcję opartą na trzech komponentach składowych, których występowanie i intensywność charakteryzują relacje miłosne. Według Trójczynnikowej koncepcji miłości R. Sternberga miłość jest fenomenem, na który składają się intymność, namiętność i zaangażowanie, których natężenie może ulegać przemianie podczas trwania związku. Teorię tę spopularyzował i rozwinął w Polsce Bogdan Wojciszke. OPK 18.

Namiętność, kojarzona potocznie najczęściej z seksualną sferą relacji, ma w opisywanej koncepcji znacznie szersze znaczenie. Przejawia się ona najczęściej w pragnieniu fizycznej bliskości i dążeniu do niej, w przypływie energii, podnieceniu, pieszczotach, pocałunkach i kontaktach seksualnych. Jednakże wyraża się też poprzez bardzo silne emocje zarówno pozytywne – pożądanie, radość, zachwyt, jak i negatywne – zazdrość, tęsknota. OPK 18-19.

Intymność w relacji wiąże się z osiągnięciem odwzajemnionego poczucia bliskości w sferze fizycznej, psychicznej i duchowej między partnerami. Określana jest przez pozytywne uczucia i towarzyszące im działania, które wywołują bliskość i wzajemną zależność parterów do siebie. OPK 19.

Ostatnim z komponentów modelu „miłości Sternberga” jest zaangażowanie, które w porównaniu z intymnością i namiętnością stanowi czynnik podlegający największej świadomej kontroli, ponieważ definiuje się je jako świadomą decyzję o byciu w danej relacji i o kontynuowaniu jej w przyszłości. Zaangażowanie kształtuje się na skutek podjętych działań, składających się nie tylko z wszelkiego rodzaju wysiłków, podejmowanych na rzecz trwania związku i jego stabilności, lecz także zaniechania tych działań, które mają niekorzystny wpływ na trwanie relacji. Wyraża się też w uczuciach i myślach, które budują takie wartości jak wierność, lojalność i oddanie w stosunku do partnera. OPK 20.

Zobacz także

Słownik: wykaz pojęć Bibliografia: wykaz skrótów

Miłość pełna (consummate love)