Miłość romantyczna (romantic love)

Miłość romantyczna (romantic love) – według Roberta Sternberga, połączenie namiętności i bliskości. ACI 420.

Miłość romantyczna – nietrwały i charakteryzujący się silnymi emocjami stan, oparty na zauroczeniu i pożądaniu seksualnym. PKK V 78.

W zalotnych gierkach bardzo istotną rolę odgrywa także pożeranie się oczami, nazwane przez etnologów niezbyt romantycznie spojrzeniem kopulacyjnym. Patrzenie sobie w oczy przy maksymalnie rozwartych źrenicach trwa ok. 2-3 sekundy i wywołuje w mózgu falę głębokich reakcji uwalniających kaskadę hormonów szczęścia, z dopaminą na czele. Rosnące wówczas napięcie poskramia nieco odruch przeniesienia w postaci gestu sięgnięcia do koniuszka ucha, poprawienia bluzki, strzepania niewidocznych pyłków z rękawa, zabawy okularami czy ziewnięcia. Gra na czas, w którym zapada decyzja, czy na zaproszenie do tańca odpowiedzieć pozytywnie, czy raczej czmychnąć z placu boju. SSP 27.

W latach 80. amerykański psycholog Robert Sternberg podjął problematykę miłości i przedstawił jej własną koncepcję opartą na trzech komponentach składowych, których występowanie i intensywność charakteryzują relacje miłosne. Według Trójczynnikowej koncepcji miłości Sternberga miłość jest fenomenem, na który składają się intymność, namiętność i zaangażowanie, których natężenie może ulegać przemianie podczas trwania związku. Teorię tę spopularyzował i rozwinął w Polsce Bogdan Wojciszke. Namiętność, kojarzona potocznie najczęściej z seksualną sferą relacji, ma w opisywanej koncepcji znacznie szersze znaczenie. Przejawia się ona najczęściej w pragnieniu fizycznej bliskości i dążeniu do niej, w przypływie energii, podnieceniu, pieszczotach, pocałunkach i kontaktach seksualnych. Jednakże wyraża się też poprzez bardzo silne emocje zarówno pozytywne – pożądanie, radość, zachwyt, jak i negatywne – zazdrość, tęsknota. OPK 18-19.

Pisanie ekspresywne było stosowane do leczenia wielu problemów dotyczących zdrowia psychicznego, jak również zaburzeń psychicznych, na przykład lęku, depresji i zaburzenia po stresie traumatycznym (in. zespołu stresu pourazowego, ang. post-traumatic stress disorder, PTSD). Dowiedzieliśmy się również, że pisanie ekspresywne przyczynia się także do poprawy uczenia się, co jest widoczne na podstawie wyższej średniej ocen danego studenta. Pomaga ono nawet polepszyć relacje z innymi i wpływa korzystnie na trwałość związków romantycznych. Terapia przez pisanie nie jest jednak skuteczna we wszystkich przypadkach. Zazwyczaj jej rezultaty są skromne, choć korzystne; metoda ta pomaga ludziom niezależnie od kultury, z jakiej się wywodzą, oraz okoliczności ich doświadczeń. PSP 10.