Dwuczynnikowa teoria emocji

Dwuczynnikowa teoria emocji – definicja

Dwuczynnikowa teoria emocji Schachtera-Singera – koncepcja głosząca, że emocja jest wynikiem oceny poznawczej zarówno pobudzenia fizjologicznego (czynnik nr 1), jak i bodźca wywołującego emocję (czynnik nr 2). PKK II 44. 

Dwuczynnikowa teoria emocji: Pobudzenie + nazwa = emocje. MPS 557.

Wypisy z literatury psychologicznej

Zwolennicy dwuczynnikowej teorii emocji utrzymują, że gdy pobudzony mężczyzna styka się z kobietą, skłonny jest, przynajmniej częściowo, błędne dostrzegać w niej przyczynę swego stanu. MPS 557.

Zdarza się, że początkowa znajomość przeradza się z czasem nie w przyjaźń, ale miłość erotyczną, która staje się często oszałamiającą mieszanką niepokoju i zachwytu, uniesienia i bólu. Dwuczynnikowa teoria emocji zakłada, że w scenerii sprzyjającej miłosnemu zauroczeniu każde pobudzenie, niezależnie od źródła, również wywołane bólem, może prowadzić do zakochania. Nawet w najlepiej dobranych parach początkowe, namiętne uniesienie przekształca się w trwalszy związek oparty na przywiązaniu, a nazywany miłością braterską.  MPS 563.

Według Williama Jamesa, emocja ma zarówno treść „uczuciową”, jak i treść poznawczą. Jego „dwuczęściową” koncepcję emocji można porównać do procesu odtwarzania piosenki za pomocą szafy grającej: najpierw trzeba uruchomić mechanizm, wrzucając monetę, potem wybrać piosenkę, jaką chcemy posłuchać, przez naciśnięcie właściwych guzików. Emocja także wymaga zarówno pobudzenia fizjologicznego, jak i jakiegoś czynnika umożliwiającego jej zidentyfikowanie. ACI 42.