Hamulec wagalny

Jednym z kluczowych obwodów błędnych jest hamulec wagalny. Wychodzi on z pnia mózgu i łącząc się z węzłem zatokowo-przedsionkowym serca – czyli naturalnym rozrusznikiem serca – reguluje tętno. Hamulec wagalny spowalnia rytm pracy serca do zdrowej liczby uderzeń na minutę (między sześćdziesiąt a osiemdziesiąt). Bez jego regulującego wpływu serce biłoby niebezpiecznie szybko. Termin „hamulec” odnosi się do sposobu działania tego obwodu. Podobnie jak wszystkie skuteczne mechanizmy hamujące, także hamulec wagalny może spowolnić i przyspieszyć akcję serca, dostarczając odpowiednia ilość energii po to, byśmy mogli w każdej chwili właściwie funkcjonować.
Hamulec wagalny reguluje również nasz oddech, wyłączając i włączając się podczas każdego wdechu i wydechu. Podczas wdechu jego działanie lekko słabnie i wtedy serce zaczyna bić szybciej, natomiast w trakcie wydechu znów się włącza, a tętno spowalnia. Aby lepiej uzmysłowić sobie działanie hamulca wagalnego, wyobraź sobie hamulec ręczny w rowerze. Kiedy zjeżdżasz z górki i chcesz zwiększyć prędkość, delikatnie go zwalniasz, a koła kręcą się szybciej. Jeśli chcesz zmniejszyć prędkość, delikatnie naciskasz go z powrotem. Rzecz jasna, szlak błędny prowadzący do serca nie rozłącza się i nie łączy na powrót fizycznie tak jak hamulec w rowerze, lecz zwiększa lub zmniejsza aktywność w postaci sygnałów elektrycznych i neuroprzekaźników.
Hamulec wagalny służy również do tego, abyśmy mogli odczuć i wykorzystać mobilizującą nas energię współczulnego układu nerwowego bez konieczności wchodzenia w służący przetrwaniu stan walki lub ucieczki. Gdy ulega niewielkiemu zwolnieniu, wówczas silniej odczuwamy energię współczulnego układu nerwowego i następuje mobilizacja całego układu. Gdy zostaje on na powrót zaciągnięty, odczuwamy mniej mobilizującej energii płynącej z tego układu. DZJ 33-34.