Psychofizjologia (Psychophysiology)

Czym jest psychofizjologia?

Psychofizjologia zyskała status odrębnej dyscypliny naukowej na początku lat sześćdziesiątych XX wieku, łącząc w sobie elementy psychologii, medycyny, fizjologii i inżynierii. W 1960 roku powołano do życia amerykańskie Towarzystwo Badań nad Psychofizjologią (The Society for Psychophysiological Research), a pierwszy numer czasopisma naukowego tego towarzystwa – „Psychophysiology” – ukazał się w 1964 roku. PNE 26.

U swego zarania psychofizjologia odróżniała się od psychologii fizjologicznej tym, że koncentrowała się na fizjologii jako zmiennej zależnej, czynniki psychiczne natomiast (zagrożenie, nowość) i procesy psychiczne (uwaga, wysiłek umysłowy, emocje) traktowała jako zmienne niezależne. Psychologia fizjologiczna, przeciwnie, manipulowała parametrami fizjologicznymi (zmienną niezależną) i monitorowała wynikające z tego zmiany w zachowaniu i procesach psychicznych (czyli zmienną zależną). Psychofizjolodzy w swoim paradygmacie badawczym koncentrowali się na ludziach, psycholodzy fizjologiczni  natomiast badali zwierzęta. PNE 26. 

Naukową podstawą psychofizjologii jest systematyczne badanie relacji umysł-ciało. W przeciwieństwie do korelatywnej perspektywy opisów tej relacji dominującej w psychologii i psychiatrii psychofizjologia podkreśla ciągłość zachodzącą między procesami neurofizjologicznymi i psychicznymi. Psychofizjolodzy zakładają, iż układ nerwowy zapewnia jednostki funkcyjne dla dwukierunkowej transdukcji procesów psychicznych i fizjologicznych. A zatem z perspektywy psychofizjologicznej można połączyć procesy psychiczne z procesami neurofizjologicznymi i strukturami mózgu nie tylko teoretycznie, ale także za pomocą pomiarów. PNE 52.

Wypisy z literatury psychologicznej

Teoria przywiązania, chociaż w pewnym stopniu wiąże się z teorią relacji z obiektem, rozwinęła się oddzielnie. Bowlby wielokrotnie podkreślał, że ważne są rzeczywiste doświadczenia, a nie fantazje dziecka, czym odróżniał się wyraźnie od myślenia kleinowskiego. Bowlby uważał, że istnieje cały system zachowania u dziecka, którego celem jest utrzymanie bliskości z matką lub opiekunem. W teorii przywiązania motywacją dziecka nie jest po prostu poszukiwanie obiektu, lecz raczej osiągnięcie kojącego stanu psychofizjologicznego, wynikającego z fizycznej bliskości z matką lub opiekunem. GDP 26.