Psychoterapia sensomotoryczna

Co to jest psychoterapia sensomotoryczna?

Psychoterapia sensomotoryczna zawiera interwencje zorientowane na ciało. To unikatowa metoda zakresie teorii i praktyki psychologii somatycznej, oparta na wiedzy z zakresu neurobiologii, neuronauki oraz badań nad traumą i przywiązaniem. Psychologia sensomotoryczna, często nazywana „zorientowaną na ciało terapią mówioną”, łączy teorie i techniki terapii kognitywnej, afektywnej oraz psychodynamiczne z bezpośrednimi interwencjami somatycznymi, takimi jak pomaganie pacjentom w zyskaniu świadomości własnego ciała, śledzenie odczuć somatycznych oraz wdrażaniu działań fizycznych, które sprzyjają poczuciu wzmocnienia i kompetencji. OFP 14.

Wypisy z literatury psychologicznej

Informacje zapisane w ciele to w psychoterapii przeważnie niedostatecznie wykorzystane źródło. Niewiele programów kształcenia w zakresie psychologii klinicznej czy poradnictwa psychologiczno-pedagogicznego koncentruje się na czerpaniu z mądrości ciała w celu usprawniania zmiany terapeutycznej, przez co terapeuci zmuszeni są polegać głównie na narracji werbalnej pacjenta. A jednak opowieść zawarta w „narracji somatycznej” – gestach postawie, prozodii, wyrazie twarzy, spojrzeniu i ruchach – może być nawet bardziej znacząca niż historia opowiadana za pomocą słów. Ta niewerbalna mowa odzwierciedla i podtrzymuje ukryte procesy, ukształtowane w mózgu i ciele jeszcze nawet przed nabyciem umiejętności posługiwania się językiem. OFP 13.

Ekspresja somatyczna [cielesna] wyraża znaczenia i oczekiwania, które nie dość, że wpływają na sposób wyrażania treści, to jeszcze mogą w znacznym stopniu determinować treść. Pomijanie ciała w postępowaniu terapeutycznym jest, w moim rozumieniu, niefortunnym przeoczeniem pozbawiającym pacjentów tak bardzo potrzebnej im drogi do samopoznania i zmiany. OFP 13.

W kontekście terapii skoncentrowanej na przywiązaniu psychoterapia sensomotoryczna uczy klinicystów zainteresowania tym, w jaki sposób ciało przechowuje spuściznę traumy i nieprawidłowości przywiązaniowych i jak pomóc pacjentom w zmienianiu tej spuścizny poprzez świadomość somatyczną oraz ruch. Zarówno terapeuci, jak i pacjenci odkryją, że naturalna mądrość ciała może być wykorzystywana jako podstawowe źródło w praktyce klinicznej. OFP 14.

Terapeuci uczą pacjentów dostrzegania relacji pomiędzy ciałem, przekonaniami oraz emocjami poprzez uzmysłowienie im, w jaki sposób ich reprezentacje „ja”, wyrażane w trakcie sesji terapeutycznej takimi słowami jak: „nie jestem dobry”, rzutują na wzorce odczuć, postawy, gestów, oddechu, chodu, pobudzenia autonomicznego i ruchu oraz jak je odzwierciedlają. Interwencje opisane w książce aktywnie angażują ciało, służąc zmianie nawyków w zakresie działań fizycznych oraz postaw, które zatrzymują pacjentów w przeszłości, i bardziej ujednoliconemu podejściu do terapii. OFP 14.