Informacje zapisane w ciele to w psychoterapii wciąż niedostatecznie wykorzystane źródło. Niewiele metod koncentruje się na czerpaniu z mądrości ciała, aby lepiej poznać problemy pacjentów i opracować skuteczniejsze strategie ich przezwyciężania. Terapeuci nadal zmuszeni są polegać głównie na – często mylących – wypowiedziach pacjenta. A przecież opowieść zawarta w „narracji somatycznej” – gestach postawie, prozodii, wyrazie twarzy, spojrzeniu i ruchach – często bywa bardziej znacząca i wiarygodna niż historia opowiadana za pomocą słów. Ta niewerbalna mowa odzwierciedla i podtrzymuje ukryte procesy, ukształtowane w mózgu i ciele nierzadko jeszcze przed nabyciem umiejętności posługiwania się językiem.
