Amanda Cassil: Moc wysokiej wrażliwości. Wykorzystaj swój ukryty potencjał
Przyznam szczerze, że pierwszy raz spotkałem się z określeniem „wysoko wrażliwa osoba” (WWO). To znaczy zdawałem sobie sprawę, że istnieją ludzie – w tym być może ja sam – bardziej wrażliwi od innych, ale nie wiedziałem, że określenie to funkcjonuje w psychologii jako ściśle zdefiniowany termin (wprawdzie od nie tak dawna). Czym zatem cechuje się wysoko wrażliwa osoba?
Pat Ogden, Janina Fisher: Psychoterapia sensomotoryczna. Interwencje w terapii traumy i zaburzeń przywiązania
Informacje zapisane w ciele to w psychoterapii wciąż niedostatecznie wykorzystane źródło. Niewiele metod koncentruje się na czerpaniu z mądrości ciała, aby lepiej poznać problemy pacjentów i opracować skuteczniejsze strategie ich przezwyciężania. Terapeuci nadal zmuszeni są polegać głównie na – często mylących – wypowiedziach pacjenta. A przecież opowieść zawarta w „narracji somatycznej” – gestach postawie, prozodii, wyrazie twarzy, spojrzeniu i ruchach – często bywa bardziej znacząca i wiarygodna niż historia opowiadana za pomocą słów. Ta niewerbalna mowa odzwierciedla i podtrzymuje ukryte procesy, ukształtowane w mózgu i ciele nierzadko jeszcze przed nabyciem umiejętności posługiwania się językiem.
Thomas R. Lynch: Radykalnie otwarta terapia dialektyczno-behawioralna. Teoria i praktyka w terapii zaburzeń związanych z nadmierną kontrolą
W książce Radykalnie otwarta terapia dialektyczno-behawioralna. Teoria i praktyka w terapii zaburzeń związanych z nadmierną kontrolą Thomas R. Lynch przedstawia własną przełomową terapię transdiagnostyczną, czyli radykalnie otwartą terapię dialektyczno-behawioralną (RO DBT), która jest skoncentrowana na spektrum zaburzeń charakteryzujących się nadmiernym hamowaniem lub nadmierną kontrolą (overcontrol – OC). Jest ona przeznaczona dla klinicystów leczących klientów z takimi przewlekłymi problemami, jak oporna depresja, anoreksja i obsesyjno-kompulsyjne zaburzenie osobowości.
Agorafobia – strach przed publicznymi miejscami i otwartą przestrzenią, towarzyszący powszechnie zespołowi paniki. PKK IV 134. Keep Reading →
Ponad DSM. Ku alternatywnej, opartej na procesach diagnozie i terapii zaburzeń psychicznych, red. Stefan G. Hofmann, Steven C. Hayes
Autorzy książki Ponad DSM. Ku alternatywnej, opartej na procesach diagnozie i terapii zaburzeń psychicznych stawiają mocną tezę, że w zakresie badań nad zdrowiem psychicznym oraz metod ich leczenia od wielu lat panuje niepokojący zastój, w związku z czym najwyższa pora na rewolucyjną zmianę podejścia do tych fundamentalnych zagadnień. Obwieszczają zatem kryzys „starego” paradygmatu, opartego na sztywnych klasyfikacjach takich jak DSM i protokoły terapeutyczne dostosowane do poszczególnych zaburzeń, a w ich miejsce proponują nowy, bardziej elastyczny wzorzec badań naukowych i terapii, skupiający się na procesach i mechanizmach transdiagnostycznych.
Lęk może się pojawiać w różnych postaciach i na różnym poziomie intensywności. Jego nasilenie zwykle waha się od zwykłego odczucia niepokoju do pełnoobjawowego napadu paniki charakteryzującego się kołataniem serca, dezorientacją i przerażeniem. Lęk, który nie jest powiązany z żadną konkretną sytuacją, który pojawia się „nie wiadomo skąd”, jest nazywany lękiem niezwiązanym (free-floating anxiety) lub w cięższych przypadkach spontanicznym atakiem paniki. Keep Reading →
Lęk może się pojawiać w różnych postaciach i na różnym poziomie intensywności. Jego nasilenie zwykle waha się od zwykłego odczucia niepokoju do pełnoobjawowego napadu paniki charakteryzującego się kołataniem serca, dezorientacją i przerażeniem. Lęk, który nie jest powiązany z żadną konkretną sytuacją, który pojawia się „nie wiadomo skąd”, jest nazywany lękiem niezwiązanym (free-floating anxiety) lub w cięższych przypadkach spontanicznym atakiem paniki. Keep Reading →
We współcześnie obowiązującej, piątej wersji systemu klasyfikacyjnego DSM, fobia społeczna (opatrzona sygnaturą 300.23), określona także mianem zaburzenia w postaci lęku społecznego, definiowana jest jako silny i uporczywy strach przed sytuacjami społecznymi lub przed publicznym wystąpieniem. Znalezienie się w którejś z takich sytuacji prawie zawsze wywołuje natychmiastową reakcję lękową, jednakże diagnoza właściwa jest tylko wtedy, gdy lęk wyraźnie przeszkadza danej osobie w codziennym życiu lub powoduje jej silne cierpienie. W poprzedniej wersji DSM wyodrębniono dwie postacie tego zaburzenia – specyficzną i uogólnioną. Specyficzna fobia społeczna przejawia się lękiem przed konkretnymi sytuacjami jednego typu, np. występowaniem publicznym, pisaniem lub jedzeniem w publicznych miejscach, oddawaniem moczu w publicznej toalecie. Osoby z tą przypadłością bądź unikają takich sytuacji, bądź odczuwają w nich bardzo silny stres. Osoby cierpiące na uogólnioną postać fobii społecznej obawiają się większości sytuacji społecznych, zarówno wymagających wystąpień publicznych, jak i wszelkiego typu kontaktów międzyludzkich. MCTU. Keep Reading →
Fobia społeczna (społeczne zaburzenie lękowe) – rodzaj intensywnego niepokoju wyodrębniony spośród fobii swoistych, który dotyczy zawstydzenia lub upokorzenia w obecności innych osób. Fobia społeczna to częste zaburzenie. WWS 35. Keep Reading →
Inaczej: zaburzenie paniczne, zespół paniki, zaburzenie lękowe napadowe, panika.
Zespół paniki – zaburzenie charakteryzujące się napadami paniki, niemającymi żadnego widocznego związku ze zdarzeniami z teraźniejszego doświadczenia jednostki. odmiennie niż w uogólnionym zaburzeniu lękowym, osoba cierpiąca na zespół paniki zwykle nie odczuwa lęku między napadami paniki. PKK IV 133. Keep Reading →