Rezyliencja (resilience)

Rezyliencja – zdolność układu nerwowego do przechodzenia bez wysiłku od wzorców łączności do wzorców ochrony i z powrotem. DZJ 95.

Rezyliencja – zdolność adaptacji do zmian zachodzących w naszym otoczeniu. Ma na celu ułatwić radzenie sobie ze stresem, trudnościami i przeciwnościami losu. Rezyliencja wspiera w nas poczucie gotowości na niespodziewane zdarzenia. Pomaga przygotować i oswoić się z tym co nieznane, nieoczekiwane. Rezyliencja oznacza odporność psychiczną, związaną przede wszystkim z dbałością o wellbeing i dobrostan wewnętrzny w obliczu wyzwań oraz zdolność do szybkiej regeneracji w sytuacji kryzysu. gromar.eu 

Wiemy, że podstawą dobrostanu jest elastyczne działanie autonomicznego układu nerwowego. Każdy z nas jest czasami wciągany we wzorce zachowań mające nas chronić lub trudno nam je odnaleźć drogą powrotną do łączności. Kiedy jednak doskonalimy umiejętność przechodzenia od wzorców ochrony siebie do wzorców połączenia i nie pozostajemy na długo w tych pierwszych, wzmacniamy tym samym swoją elastyczność. Ta elastyczność jest powiązana z rezyliencją, czyli zdolnością układu nerwowego do przechodzenia bez wysiłku od wzorców łączności do wzorców ochrony i z powrotem. Jeśli chcemy z mierzyć swój poziom rezyliencji, prześledźmy, jak często jesteśmy wciągani we wzorzec ochrony siebie, jak długo w nim tkwimy oraz czy łatwo lub z trudnością odnajdujemy drogę powrotną do połączenia. DZJ 95.

Porażka może zachwiać życiową równowagę, wzbudzając trudne emocje, osłabiając przekonania na własny temat, prowadząc do samotności i blokując dalszą aktywność. Tego typu fala uderzeniowa domaga się podjęcia działań zaradczych. Proces odbudowy siły psychicznej i powrotu do pionu jest określany jako rezyliencja. Wraz z nią pojawia się szansa na wzmocnienie sił psychicznych i związanych z nimi cnót. Dzięki porażce możemy doskonalić inteligencję emocjonalną i kreatywny sposób wyrażania uczuć. Mamy szansę na odkrycie pozytywnych stron takich przykrych emocji, jak: rozczarowanie, smutek, strata, gniew, wstyd i poczucie winy. Odpowiednie odczytywanie i kanalizowanie tych stanów sprzyja obniżeniu stresu i regulacji aktywności celowej. FPO 203.

Wszyscy jesteśmy od czasu do czasu pozbawieni połączenia i wciągani w stan ochrony. Nasza zdolność zakotwiczania się w bezpieczeństwie i połączeniu błędnym brzusznym nie potrafi podołać niektórym doświadczeniom, a wtedy na ratunek przychodzą stare, znajome wzorce współczulnej walki lub ucieczki bądź zapadnięcia się błędnego grzbietowego. Czasami przyczyną jest jakieś krótkotrwałe zdarzenie, które wywołuje stan ochrony, a czasem znajdujemy się w sytuacjach, które potencjalnie zawsze mogą nas pozbawić połączenia i wprowadzić w stan ochrony. Nikt z nas, wykorzystując swoje wzorce łączności, nie potrafi był nieustannie zaangażowany w świat i relacje z otaczającymi nas ludźmi. To nierozsądne i nieosiągalne oczekiwanie, zarówno w stosunku do nas samych, jak i innych osób. co więcej, dowodem rezyliencji jest właśnie umiejętność rozpoznania, kiedy przechodzimy od stanu ochrony siebie, a później odnalezienia drogi powrotnej do połączenia. DZJ 102.

Tytuł książki – Zakotwiczeni – to metafora, którą Deb genialnie wykorzystuje do tworzenia wizualizacji bezpiecznego miejsca w obrębie rozumienia przez jednostkę swoich osobistych zasobów (takich jak układ nerwowy lub wyobrażenie siebie). Ta metafora pomaga każdemu w samodzielnej budowie ucieleśnionego poczucia autonomicznego, którego cechami są rezyliencja i samoregulacja organizmu oraz koregulacja z innymi. Stephen W. Porges, Przedmowa, DZJ 10.