Kiedy za jakieś zagadnienie – zazwyczaj z zakresu psychopatologii – zabierają się psychoanalitycy, możemy być niemal pewni, że ich analizy i interpretacje nie ograniczą się do obszaru klinicznego. Przeciwnie, rozpatrzą oni problem na szeroko zakreślonym tle społeczno-kulturowym, wychodząc ze słusznego – moim zdaniem – założenia, że nie można scharakteryzować części bez uchwycenia jej relacji z większą całością, która tę część konstytuuje. Nic w naturze ani w kulturze nie jest zawieszone w próżni. Każdy człowiek jest częścią jakiejś społeczności. Każde zaburzenie jest częścią pewnej struktury psychicznej, ta zaś jest uwarunkowana jeszcze szerszym kontekstem uwarunkowań zewnętrznych.
